Onvruchtbaarheid als maatschappelijk probleem

Onvruchtbaarheid, die veel huwelijkskoppels treft, is door de Wereldgezondheidsorganisatie erkend als een maatschappelijke ziekte. De diagnose en behandeling van onvruchtbaarheid bij vrouwen wordt gedaan door een gynaecoloog en endocrinoloog, en bij mannen door een androloog.

Er zijn veel indelingen van onvruchtbaarheid. Volgens een van de criteria maken we onderscheid tussen primaire onvruchtbaarheid (sterilitas primaria), wanneer een vrouw nooit zwanger is geweest, secundaire onvruchtbaarheid (sterilitas secundaria), wanneer een vrouw al een zwangerschap heeft gehad die is geëindigd in een bevalling of miskraam (natuurlijk of kunstmatig) en ze kan niet opnieuw zwanger worden, en onvermogen om een zwangerschap te dragen (infertilitas) - een situatie waarin er geen problemen zijn met zwanger worden, maar deze eindigen in een miskraam of vroeggeboorte.

Onvruchtbaarheidsproblemen kunnen alleen mannen (mannelijke onvruchtbaarheid) of alleen vrouwen (vrouwelijke onvruchtbaarheid) treffen, maar het komt vaak voor dat beide partners vruchtbaarheidsproblemen hebben (echtelijke onvruchtbaarheid). In ongeveer 10% van de gevallen kunnen met beschikbare diagnostische methoden de oorzaken van onvruchtbaarheid niet worden vastgesteld - we spreken dan van idiopathische onvruchtbaarheid.

Voor veel paren die proberen zwanger te worden, rijst de vraag hoe ze onvruchtbaarheid kunnen bestrijden.

Soms is het voldoende om de levensstijl te veranderen. Onvruchtbaarheid bij vrouwen is schadelijk.

• Roken.
• Snelle en plotse gewichtsschommelingen.

Bij mannen:

• Zittende levensstijl.
• Schadelijke werkomstandigheden.
• Alcohol.

Helpen kan door:

• Stress vermijden
• Actieve ontspanning.
• Vitamines met name C, E.
• Dieten rijk aan zink, magnesium, koper, fruit en groenten.
• Een gezond gewicht behouden.

De meest voorkomende oorzaken van vrouwelijke onvruchtbaarheid zijn verstopte eileiders (30-35%) en hormonale stoornissen (25%).
Bij mannen kunnen schade aan de testikels, die sperma produceren, worden veroorzaakt door bepaalde ziekten of afwijkingen van de geslachtsorganen. Deze omvatten onder andere: ontsteking van de testikels (veroorzaakt door de bof, coxsackievirussen of herpes), mechanische schade aan de testikels, draaiing van de testikels, spataderen van de zaadstreng, abnormale ligging van de testikels (aftappende, ectopische, onvolledig ingedaalde testikels), abnormale structuur van de penis en afwijkingen zoals hypospadie, epispadie. Postoperatieve en posttraumatische littekens kunnen ook de vruchtbaarheid beperken en normale geslachtsgemeenschap verhinderen.

Bij regelmatige geslachtsgemeenschap zonder anticonceptiemethoden raakt in het eerste jaar 50% van de vrouwen zwanger, in het tweede jaar nog eens 30%. In Polen wordt gesproken over een vruchtbaarheidsprobleem wanneer er na deze 2 jaar van onbeschermde geslachtsgemeenschap geen conceptie optreedt. In ontwikkelde landen, vanwege de oudere leeftijd van koppels die een gezin willen stichten en een kind willen krijgen, begint de diagnose en behandeling van onvruchtbaarheid al na een jaar.

Volgens wereldwijde statistieken heeft 8-18% van de stellen te maken met vruchtbaarheidsproblemen. Dit is echter afhankelijk van de leeftijd, omdat de piek van de vruchtbaarheid van een vrouw tussen de 20e en 25e levensjaar ligt, waarna deze aanzienlijk afneemt na het 35e levensjaar en fysiologische onvruchtbaarheid optreedt na de menopauze. Dus het percentage stellen dat zich behandelt vanwege het onvermogen om kinderen te krijgen is lager bij jongere mensen tot 35 jaar, maar geldt in grotere mate voor oudere partners.